Leonberger - historia i opis rasy 
Serwis Molosy.pl, rok 2002
Tak jak w przypadku większości ras, pochodzenie leonbergera nie jest do końca znane. Dzieje się tak, gdyż nie istnieją bezpośrednie dowody i wystarczające informacje potwierdzające teorii starej rasy. Jednak postaramy się przedstawić dwie teorie pochodzenia rasy leonberger. Pierwsza z nich zakłada, że wywodzi się on bezpośrednio od dużych dogów tybetańskich, które występowały na terenie Alp Wschodnich i Środkowych. Druga zakłada zaś, że leonberger został w całości stworzony jako nowa rasa dopiero na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XIX wieku przez Heinricha Essiga, będącego ówczesnym radcą miejskim w Leonbergu koło Stuttgartu.
Postawił on sobie za cel wyhodowanie dużego, silnego, szlachetnego psa o gęstej grzywie, przypominającego wyglądem lwa z herbu miasta Leonberg.
Materiałem wyjściowym nowej rasy były wszechobecne duże, krótko i długowłose psy wiejskie, okazałe zwierzęta o wyraźnym stopie, obwisłych uszach i lekko skróconym pysku. Z nich właśnie w Szwajcarii powstały bernardyny i psy pasterskie, w Niemczech rottweilery i leonbergery, w Pirenejach duże psy pirenejskie, nad Dunajem kuwasze i czuwacze, a nieco dalej na wschód owczarki i inne odmiany psów; wszystkie te rasy określamy dzisiaj jako duże psy pasterskie. W celu otrzymania wymarzonego psa Essing skrzyżował nowofundlanda z długowłosym bernardynem, użyczonym przez klasztor Św.Bernarda. Później dokrzyżował dodatkowo owczarka pirenejskiego i landseera. Efektem tego były bardzo duże psy z długą białą i srebrnoszarą szatą. Pierwsze leonbergery urodziły się w 1846 roku. Łączyły one w sobie wspaniałe cechy ras wyjściowych.Rasa ta po raz pierwszy została zaprezentowana na wystawie w Monachium w 1865 roku. Wkrótce potem wiele psów z Leonbergu, postrzeganych jako symbol prestiżu, zyskało serca kynologów, jak również hodowców na całym świecie.
Właścicielami leonbergerów byli ponoć Książe Friedrich von Baden, Richard Wagner, Elisabeth cesarzowa Austro – Węgier, car Rosji, cesarz Napoleon III, król Anglii Edward VII, król Włoch Umberto I i Giuseppe Garlibaldi.
H. Raber, Encyklopedia psów rasowych, Tom I,
Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1999,
Warto zauważyć fakt, że w ówczesnych czasach nie było jasnego rozgraniczenia leobergerów i bernardynów. W Szwajcarii często zdarzało się, że leonberger uznawany był za bernardyna, a w Niemczech bernardyn za leobergera. Gdy w 1895 roku został założony Klub Leonbergera, nastąpił znaczny zryw rozwoju rasy. Został on jednak drastycznie przerwany, gdyż po zakończeniu I Wojny Światowej pozostało przy życiu tylko 5 leonbergerów. Zaczęto, więc od nowa odtwarzać rasę z ocalałych osobników. Kolejna wojna pochłonęła jednak starania hodowców i pracę należało rozpocząć od nowa, odbudowując populację z przetrwałych 8 osobników. Odbudowa rasy trwał blisko 25 lat. Zapał, zaangażowanie i poświęcenie miłośników rasy zaowocowało jednak dość dużą populacją leonbergera w dzisiejszych czasach.
Leonberger jest typowym psem wiejskim, charakteryzującym się doskonałymi właściwościami psa stróżującego, rodzinnego i pociągowego.
Jako pies rodzinny Leonherger jest doskonałym partnerem, który jest przyjaznym i dobrze nastawionym do dzieci olbrzymem. Jest psem opanowanym, nie przejawiającym zbytniej pobudliwości, nie jest ani bojaźliwy, ani nadmiernie agresywny. Inteligentny, pamiętliwy i gotowy do podporządkowania się jest wspaniałym materiałem na cudownego przyjaciela rodziny. O ile jest dobrze ułożony, staje się posłusznym i odważny psem do towarzystwa, który sprawdzi się we wszelkich życiowych sytuacjach.
